Munduan, bistan da, hazten den oro

ez da betegin lipar batez baizik;

antzerki larrian goaz agudo,

patu-jakile izarrak ortzitik.

Landare antzo horra hor gizonak,

zeruak aupa, zeru berak eraits;

gazte-zainetan hain harro egonak,

handik laster ihar, gal eta ahantz.

Hori hala, oro hain iraungabe,

loriago zauzka ene begiak,

Aldi, Gainbehera marmar baitaude

lore-egunok gautzera jarriak;

hala nabil, Aldi etsai dudala,

hark ken, nik txerta, zuk galdu ahala.