Gaur egun prozesadore morfologiko (analisia edota sorkuntza morfologikoa egiten duten programak) ugari aurki daiteke bibliografian, zein bere ikuspuntu eta ezaugarriekin. Haien arteko konparaketa egin ahal izateko irizpide batzuk zehaztu behar dira aurretik; horretarako, aurreko atalean azaldutako galderetatik abiatuko gara, ondorio hauetara iristeko:

• Formalismo edo ereduaren deskribapen-ahalmena, hau da, zein fenomeno adieraz edo analiza daiteke eredu hori erabiliz. Flexioa, eratorpena zein hitz-elkarketa adierazteko gai izatea da egokiena. Era berean, irizpide honen barruan, analisia eta sorkuntza burutzeko gaitasuna edo bietako bat bakarrik burutzekoa bereiziko dugu.
• Morfologiari ekiteko modua. Teoria linguistikoek eraginda, bai eta hizkuntzaren egiturak zein sistema eraikitzeko konputazio-ikuspegiak ere, bi eredu bereizten dira: lexikoan oinarrituak batetik, eta paradigman oinarrituak bestetik. Lehena da ohikoena. Azkenik, gorago aipatutako stemmerak aipatu behar dira, tresna hauetan atzizkiak baino ez baitira lantzen, prozesuaren funtsa hitzen bukaeran atzizkiak bilatzea baita.
• Morfotaktika ebazteko modua. Aurretik aipatu den bezala, morfemen arteko lotura posibleak zehazteko moduarekin dago lotua. Morfemetan oinarritutako sistemetan bi prozesaketa-mota agertzen dira nagusiki: egoera finituetako morfotaktika deituko duguna eta baterakuntza-mekanismoetan oinarritutakoak. Lehenengoetan morfemen arteko erlazioak grafo-eran ikus daitezke, nodoak morfemak eta arkuak onartutako kateatzeak direla. Baterakuntza-mekanismoek sintaxian erabili ohi diren ezaugarrietan oinarritutako gramatikak hartzen dituzte aintzakotzat eta, ondorioz, malguagoak dira, tratamendu morfologikoa —edo morfosintaktikoa— errazten baitute. Baina konplexuagoak dira konputazioaren ikuspuntutik eta, horregatik, motelagoak dira abiaduraren aldetik.
• Lexikoan gordetzen diren osagai-motak. Ohikoa da morfemak gordetzea, sistema batzuetan erroak gordetzen ez badira ere; baina batzuetan alomorfoak gordetzen dira, aldaketa morfofonologikoak adierazteko modurik ez dagoelako, edo eraginkortasunari eusteko. Adibidez, gaztelaniaz hacer aditzerako hac, hag, hic, hiz eta hech alomorfoak erabiltzen dira sistema batzuetan.

Erregela fonologikoen aplikazioa kontrolatzeko morfemen desitxuratzea erabiltzen da batzuetan, morfema bere forma ezagunean edo kanonikoan gorde gabe, hain zuzen. Diakritikoak dira honen adibide, eta euskararen kasuan, esaterako, r gogorra/biguna markatzeko erabil daiteke: ur ura-ren lema eta huR hurra-ren lema).