Hauek dira pertsona izenordain arruntak:

Pertsona-izenordainak lehen eta bigarren pertsonei dagozkie, singularrean eta pluralean, eta deklinabideko kasu guztiekin joka daitezke: ni, nik, niri, nire… gu, guk, guri, gure… hi, hik, hiri, hire… zu, zuk, zuri, zure… zuek, zuei, zuen… Gai honen sarrerakoan esan dugunez, hirugarren pertsonan ez dago pertsona-izenordainik. Hau, hori, hura… ez dira berez izenordainak, erakusleak dira, eta izena isilduz osatzen dira sintagma horiek: (neska) hori izango da albistegiko aurkezlea bihartik aurrera. Hala ere, esan dugunez, bera sartuko dugu hirugarren pertsonarako.

Bestalde, berori eta beroriek izenordain bereziak dira eta begirune handiko pertsonei, apaiz, mediku, maisu eta bestelakoei zuzentzeko sortu zen errespetuzko tratamendua da. Gaur egun nahiko baztertuta daude forma hauek eta maila formaletan erabiltzen dira soilik. Aditzarekiko komunztadura hirugarren pertsonan egiten dute.

• Apaiz jauna, berorrek erabakitzen duenean sartuko gara elizara.
• Aitona, berorrek lehengoan erran zigun eta orain ere erran berri digu ezen erregeordeak ahantzi egin zituela gure arbasoek eginak, baina, jaun Estebanena ulertzen badut ere, zeren protestant izan baitzen, jaun Eusebiorena eta jaun Pedrorena ez… (Irigoien, J. M., Lur bat haratago, 28)

Hori guztia kontuan izanik, multzo honetan lehen (ni, gu), bigarren (hi, zu, berori) eta hirugarren (bera) pertsonen izenordainak aztertuko dira: