Berrikuntza errealitate batean zerbait berria eta baliotsua sartzea da, eta norberaren eta gizartearen hazkundean laguntzen duen eraldaketa prozesu bat da (Gervilla, 2003). Sormenari esker sortutako eta ekoitzitako ideiak garatzea eta aplikatzea eskatzen du (Nájera, 2016), eta norberaren eta gizartearen beharrei emandako erantzun arrakastatsutzat hartzen da, behar horiek ekitate, jasangarritasun eta aukera berdintasun handiagoz definituta, eta, zentzu horretan, gizakien ikasteko, sortzeko eta berritzeko gaitasunak garrantzia hartzen du gizartearentzat.

Ikaskuntza testuinguruak sormen eta berrikuntza eragile gisa ikusteko modu hori hezkuntza kontzepzio jakin batzuetan kokatu behar da, hala nola ekintzailetza, garapen jasangarria, erantzukizun globala eta kulturarteko hezkuntzan oinarritutako prestakuntza (Fernández, Eizagirre, Arandia, Ruiz de Gauna eta Ezeiza, 2012).

Berrikuntza Krueger, Reilly eta Carsrud (2000) egileek definitutako pentsamendu ekintzaileari dago lotuta; hau da, aukerak mehatxuen gainetik modu intentzionalean nabarmentzen dituen pentsatzeko moduari. Pertsona ekintzaileak lorpen motibazio handia dute, eta horrek hobetzera, helburu zailei heltzera eta lorpenak beren gain hartzera bultzatzen ditu; horrez gain, aukerak hautemateko, baliabideak mobilizatzeko eta informazioa lotzeko pertsona bereziki sentikorrak dira, eta ziurgabetasun egoerak baikortasunez bizitzeko gai dira (Sánchez, Gutiérrez, Carballo, Quintana eta Caggiano, 2010).

Ezagutzaren gizarteek berrikuntza eta sormena behar dituzte. Alabaina, hezkuntza erakunde gutxik erakusten dute nola sortzen den ezagutza, arreta nagusia haren kontsumoan jartzen baitute. Gaur egungo gizartean, garrantzitsua da pertsonak horrelako gaien inguruan heztea; aukerak ikusten eta ebaluatzen erakutsi behar zaie, beren ahalmena gara dezaten eta munduan, erakundeetan eta lanbideetan modu positiboan eragiteko gai izan daitezen (Shoop, 2014, Nájerak aipatua, 2016; Scott, 2015a, 2015b).