Zeinen ederrago, oi, Edertasun,

bentasun jatorrez apain jantzirik!

Arrosa fin zaigu, baina fintasun

betekoago lurrin-gozaturik.

 

Arkakaratsa, kimuen kolorez,

arrosa usain-finenen pareko;

biak berdin gordin elorri berez,

uda-hatsak lore-zabaltzerako;

 

itxura besterik ez baitu, baina,

hartu gabe inork ezertakotzat,

galtzen da. Aldiz, arrosa laztana

lurrin-hobetzen du hiltze gozoak.

 

Hala, zarena, gazte-lore maite,

zu histean, bertsooi darieke.