|
|
Modernidadea ingelesez datorkigu, antza, eta azken urtetxo hauetan jolasaren bidez ikasteari gamifikazioa (edo geimifikazioa) deitu behar omen zaio.
Ez dut nik ukatuko jolasak ikasteko duen ahalmena, asko gozatzen dut esperimentatzen, putzu didaktikoetan sartzen eta ez-ohiko proposamenak ikasgelara eramaten.
Maite dut didaktikaren jolasa eta izugarri ikasi dut sare sozialetan ere jostari izateagatik (ez nuen alferrik hautatu lelo hori nire Twitter kontu aktibo-zoroan, @ainhoaeus kontuan, alegia). Eta bideojokozalea naiz, denborak ematen didan neurrian.
BIDEOJOKOAK ESKOLAN?
Hemen hasten gara zalantzak urratzen… Bideojokoen bitartez asko ikas dezakegu, horretaz ikerketak egin dira eta zalantzagabeko onurak eragiten dituzte. 2009an hauxe idatzi nuen nire blog pertsonalean eta bere horretan utziko nuke: bideojokoak egungo kulturaren parte garrantzitsu dira eta sorkuntzarekin, artearekin, narratiba berriekin eta bestelako gaitasunekin zerikusi estua dute (beti jokoaren arabera).
Bideojoen artean, arreta berezia bereganatu dute sortze-prozesuak sustatzen dituztenek eta zenbait ari dira sartzen eskoletan (pixkanaka), adibidez:
- Programatzen ikastekoak: Scratch, mobiletarako jokoak sortzeko programak (App Inventor kasu)
- Unibertsoak edo agertokiak sortzeko bideojokoak: Minecraft, Spore edo Age of Empires, esaterako.
Egia da gustuko bideojokoak eskolaratzeak grazia pixka bat kentzen diela, “jolastera behartuta egoteak” badu paradoxatik zerbait, baina ikasgelan freskotasuna sartzeko modu polita da.
 Starry Minecraft Night
BAINA… NEGOZIOAK JANGO OTE GAITU?
Gamifikazioaz ari nintzen eta azken boladako etengabeko aipamenak susmoa piztu dit. Hiru argumentutan laburbilduko dut nire “baina” hori gamifikazioaren aurrean:
- Jolasen bidezko ikaskuntzak transferibilitate mugatua du. Gazteak kalkulu konplexutan aritzen dira bideojokoetan baina gero ez dira gai jakintza hori bideojokotik kanpo aplikatzeko, besteak beste, ikaskuntza prozesu konduktistetan oinarritzen direlako. Orduak eman ditzakegu Age of Empire-ra jolasten kezkatu gabe erromatarrak edo egipziarrak diren edo horrek zer esan nahi duen. Eta ez, Minecraft-en bikainak izateak ez gaitu arkitekto egingo. Second Life-k ere ikaragarria ematen zuen baina oso ibilbide laburra izan du hezkuntzan azkenean.
- Bizitza jostagarria delako irudia proiektatzea ez da oso errealista. Ez dut esan nahi egun osoan etsituta ibili behar dugunik, baina ikaskuntza prozesu konplexuak ba… hori, konplexu dira eta ahalegina eskatzen dute. Badirudi “bizitza polita da” eta halako flowerpower leloak nagusitzeko asmoa dagoela eta barka baina errealitatea nahiko gordina da. Jokoak azkenean fikziozko mundu batean murgiltzen gaitu, eta inguru gertukoaz urrundu.
- Gamifikazioa e-ikaskuntzaren merkatu berria da. Marketing kanpaina handiei susmo txarra hartzen diet eta imaginatzen dut zenbat diru dagoen horren atzean. Joko “serio” batzuk probatu ditut eta gehienetan, ematen dutenerako eskatu duten inbertsioa dirua alferrik botatzea iruditzen zait. Azken boladan ikusi dudan proposamen absurdoenetako bat da Indra garatzen ari den hiru dimentsioko praktika simulagailua Lehen Hezkuntzako irakasleentzat… ejem, no comment. Gamifikazioa saltzeko etiketa bihurtu da eta dirua mugitzeko aitzakia, halako beste burbuila bat.
Bideojokoak maite ditut, baina kontxo, ez dezagun burua galdu!
Urtero legez, testuliburuak erosi behar izan ditut semearentzat, eta urtero legez, sututa irten naiz liburu-dendatik.
 “Arañas por todas partes” CC by Sergis Blog
Gaztelaniaz ezaguna egin da #librosdetesto etiketa, euskaraz #tEZtuliburuak proposatuko nuke nik. Testuliburuak familia askorentzat ahalegin ekonomiko handia da; Eusko Jaurlaritzaren testuliburuen kudeaketa solidarioko programan egonda ere (urtean 40 bat euro ordainduta), ariketa-liburuak erosi behar dira. DBHko 2. mailarako, 70 euro gastatu ditut ariketa-koadernoetan, hortaz, 110 euro soilik liburutan, seme bakarra izanik. Mileurismoa askoren ametsa den langabeziaren egunotan, ezin esan huskeria denik. Derrigorrezko hezkuntza doakoa omen…
TESTULIBURURIK EZ, ESKERRIK ASKO
Hala ere, kezkagarriena da kalte handia egiten diotela hezkuntzaren garapenari. Gai honetaz artikulu eta ikerketa asko egin dira ikuspegi askotatik (kulturartekotasuna, generoa, curriculuma…). Zerrenda luzeagoa dut #tEZtuliburuak baztertzeko, baina hitz gutxitan esatearren hauek aipatuko ditut hemen:
- Testuliburu batzuek errore kontzeptualak dituzte.
Esaterako, aurten erositako Lengua Castellana-ko liburu baten sarreraren arabera, “sintaxia ez dakienak zail du zuzentasunez eta argitasunez idaztea”, eta liburua analisi morfosintaktikoen ariketa bilduma da… Aspaldi gainditua izan behar zukeen ikuspegia da liburuaren hasieratik azpimarratu nahi izan dena.
Hori bezala, urtero topatzen ditugu ikuspegi teoriko gaindituak, ikerketen arabera ezertarako balio ez duten ariketak edo orientazio okerrak. Semearen ortografia lantzeko liburuak hotzikarak ematen ditu; inor ez da konturatu gaztelaniaren ortografia ariketa desberdinak behar dituela gazte euskaldun batek edo madrildar batek? (ortografiako hutsuneak betetzeko ehunka ariketa egitearen balioa ere… buff).
- Testuliburuen ekoizpena negozioa da eta negozioaren kudeaketa da ardatz.
 Zer dira blogak? cc by Antonioxalonso Testuliburuen negozioak diru asko mugitzen du eta gutxi batzuen esku dago, gehienak erakunde erlijiosoak, gainera: marianistak (SM), salesianoak (Giltza-Edebé), maristak (Edelvives), lasalletarrak (Bruño). Erakunde erlijiosoengan uzten dugu gure seme-alaben hezkuntza laikoa… bitxi samarra. Eta erlijiosoak ez direnak ere, ez pentsa hobeak direnik, adibidez PRISA taldearena da Santillana, eta Hachette Livre erakundeak du Anaya, besteak beste. Datu hauek artikulu honetatik hartu ditut: El maloliente negocio de los libros de texto http://economiazero.com/el-maloliente-negocio-de-los-libros-de-texto/
Ikastetxeetako klaustroak erabakitzen du zein liburu erabili, eta gurasoek ordaindu. Ez dago “liburu askerik” (software askearen printzipioez dioguna), alegia, ez dago gurasoen esku erabakitzea zein enpresari eman dirua, gehienez ere zein liburu-dendatan eskatuko dituen.
Negozio eredua da IKTak eskolan integratzeko galga handiena, gainera. Argitaletxeek euren materialei dirua ateratzeko bidea erabaki arte, paperezko liburuak jarraituko du izaten jaun eta jabe. Adibidez, IkasElkar-ren EKI proiektu berrian, IKTak sartzen dira baina berdin erosi behar dira liburu nagusia eta ariketa liburuak (???) (http://www.ikaselkar.com/eki). Motel, oso motel doa sektore handi honen IKT negozioaren aurrerapena, eta susmoa dut argitaletxeek hezkuntzan rol berria bilatu ordez (adibidez, kalitate handiko multimedia ikaskuntza objektuen ekoizpena), ikaslearen klikak kontrolatuko dituen tableta-testuliburu itxiak proposatuko dituztela enpresa gehienek.
- Irakasleen ahalmena eta aktibotasuna murrizten dute
 No al libro de texto, CC by Rafael Robles Beharbada testuliburuek egiten duten kalte handiena da irakaslearen lekua guztiz menderatzen dutela. Irakasle askok eta askok itsuan segitzen diote testuliburuari eta ondorioz, ez dute garatzen proposamen berriak, freskoak, irudimentsuak eta egokitutako taldearen araberakoak asmatzeko gaitasuna. Urteen poderioz, irakaskuntza testuliburua ematearen baliokidetzat jo da, eta gurasoek ere “exijitu” egiten dute testuliburua ematea, eta bestela, kexu.
Testuliburua bihurtu da urteroko programazioaren ildoa (programazio asko liburuaren fotokopia dira), nahiz eta egindako ikerketen arabera, oso gutxi dira hezkuntza dekretuak errespetatzen dituzten testuliburuak. Blog sarrera honek (gaztelaniaz) oso argi azaltzen du eskola askotan gertatzen den desastrea: “Hamabost gaien tiranokeria” http://familiaycole.com/2012/11/15/la-tirania-de-los-quince-temas/
EUSKAL KULTURAREN EUSKARRI ONA?
Honetaz Euskal Herrian eztabaidatzen dudanean, argumentu honek ematen du jauzi elkarrizketara: Testuliburuen salmentak euskarazko liburuen negozioa bideragarri egiten du. Euskal kulturaren ekoizpen defizitarioa salbatzen omen dute testuliburuek. Alegia, gurasook behartuta gaude sistema txar bat erabiltzera, derrigorrezko “crowdfunding” moduko zerbait, euskal kultura salbatzeko…
Nire semea D ereduko institutu publikoko batera doa. Bere aurtengo liburu zerrendan honakoak topatu ditut: MacMillan, Edebé, Editex, Almadraba, SGEL, Vicens Vives, Santillana, Oxford… susmatzen dut ezer gutxi ekarriko diodala euskal kulturari nire 110 euro horien (eta Eusko Jaurlaritzak jarritako dirulaguntzaren) truke. Hortaz, argumentu ahula.
Baina liburu guztiak euskal argitaletxeenak izanik ere, testuliburuek ematen duten jakintzaren ikuspegi prefabrikatu, hotz eta enlatatuak ez dirudi euskal kulturarekiko zaletasuna sustatzeko biderik onena denik. Idazleak eta ikasleak hurbiltzea, euskal autoreen hurbiltasun geografikoa baliatzea, irakurzaletasunari eta euskarazko ekoizpenari lotutako proiektuak garatzea… segur aski esanguratsuagoa izango da, horretaz ikerketa zehatzik egin ez bada ere (nik dakidala behintzat…).
Familiak euskal argitaletxeak diruz laguntzera behartzea euskal kulturarentzat interesgarritzat edo estrategikotzat jotzen bada, logikoagoa da zuzenean autoreen ekoizpenak erostera behartzea, ezta? Literatura obrak, saiakerak, ipuinak, natura edo geografia liburuak, edo historikoak… baina jakintzaren iturrira jotzea, autoreak eta ikertzaileak. Askotan uste izaten da ikasleak ez direla gai izango ulertzeko… eta beren adimen gaitasuna gutxiesten da.
Errazenera jotzen da baina horrek kalte egiten die bai ikasleei, bai irakasleei eta bai euskal kulturaren ekoizpenari. Garestiegi.
Intuizioz, susmatzen dugu etxean irakurtzeko zaletasuna bada, haurrek emaitza hobeak izango dituztela eskolan. Irakurtzen duen familiak kulturarekiko kezka duela esan nahi duelako, irakurtzeak berak jakintza zabaltzen duelako edo, besterik gabe, irakurtzea maila intelektual jakin baten seinale izanik, genetikoki edo haurrek emaitza hobeak izango dituztelako, baina iruditzen zaigu halako harremanik badela etxean irakurtzearen eta eskolako emaitzen artean.
 Family Reading time – CC-by robtxgal
Intuizio hori ikerketa bidez oinarritzea, baina, korapilotsua da, faktore asko daudelako tartean eta ondorioz, zaila da faktore gakoak identifikatzea. Walter García-Fontes ikertzaileak modu berezi bat proposatu du faktore hauek aztertzeko: analisi ekonomikoak egiteko erabiltzen diren metodoak aplikatzea PIRLS 2011 nazioarteko irakurketa galdeketa analizatzeko.
ZER DA PIRLS?
PIRLS irakurle gazteen gaitasunaren eboluzioa ebaluatzeko nazioarteko galdeketa da, IEA elkarteak antolatzen duena. IAE hezkuntza lorpenak ebaluatzeko nazioarteko elkartea da, ikerketarako gobernu agentzia eta erakundeek osatzen dutena (International Association for the Evaluation of Educational Achievement). 48 herrialdetako Lehen Hezkuntzako 4. mailako eta DBHko 2. mailako ikasleek hartzen dute parte.
Euskal Autonomia Erkidegoan, ISEI-IVEI institutua arduratzen da proba honen itzulpenaz eta kudeaketaz. Esteka honetan ikus daitezke proba honen inguruko xehetasunak euskaraz: http://www.isei-ivei.net/eusk/timss/indextimsse.htm
ZER DIO EMAITZEN ANALISIAK FAMILIAREN IRAKURZALETASUNAREN ERAGINAZ?
Walter García-Fontes ikertzaileak familiaren irakurketa ohiturek haur-gazteen emaitza akademikoetan duten eragina aztertu nahi izan du, PIRLS 2011 galdeketako emaitzetan jasotzen diren datuen analisi ekonomikoa eginez. Bi datu aztertu ditu arretaz: gurasoek haurrekin egiten dituzten irakurketa-jarduerak eta gurasoek beraiek duten irakurketa ohitura. Bi datu hauek hautatu ditu gurasoek bi modutara izan dezaketelako nagusiki eragina beren haurren garapenean: zuzenean eraginez edo eredu/modelaje bidez.
 Read at Home! CC-by Monterey Public Library Bere ondorioen arabera, eragin esanguratsu positiboa dago etxean irakurtzeko ohituraren eta emaitza akademikoen artean. Batezbeste, irakurketan inplikatzen diren gurasoak dituzten ikasleek portzentualki 10 puntu aurreratzen diete ohitura hori ez duten gurasoak dituzten ikasleei.
Baina emaitza interesgarriena da gurasoen irakurzaletasunak ez duela horrenbesteko eraginik eta bai haurrekin batera egiten diren irakurketa-jarduerek. Horregatik, gurasoak oso irakurzale izan gabe ere, haurrekin irakurketa momentuak partekatzeak garrantzi handia izan dezake haurraren garapen akademikoan.
Ikerketa osoa Hezkuntza, Kultura eta Kirol Ministerioaren webgunetik deskarga daiteke (gaztelaniaz): http://www.mecd.gob.es/inee/Documentos-de-trabajo/PIRLS_TIMSS_5.html
“FLIPPED CLASSROOM”
Asko ari da aipatzen “flipped classroom” edo ikasgela atzekoz aurrera jartzeko proposamen metodologia. Funtsean, metodologia honek ohiko prozedurari buelta eman nahi dio: normalean aurrez aurreko eskoletan irakaslearen azalpenak entzuten dira eta gero etxean ariketak egiten dira (problemak, idazlanak, proiektuak…); atzekoz aurrerako ikasgelak proposatzen du irakasleak bideoan grabatzea bere azalpenak ikasleek etxean ikusteko eta horrela, aurrez aurreko eskoletan normalean etxerako uzten diren ariketak egiten dira, taldean eta sozializatuz (Wikipediako ingeleseko gunetik hartua eta libreki itzulia: Flip teaching).
 User Generated Education blogetik hartua Hortik abiatuta, proposamen xume edo sofistikatuagoak egin dira. Google-n bilaketa azkar bat eginda, material mordoa eskura daiteke “flipped classroom” terminoei lotuta: artikulu zientifikoak, blog sarrerak, irudiak, grafikoak, sareak, MOOC ikastaro masiboak…
Egia esan, azalpena-ariketak prozedura tradizionalari eutsi ez diogunoi, “flipped classroom” proposamena ez zaigu oso atzekoz aurrerakoa iruditzen. Irakasleak jarraitzen du izaten azalpenen ardatz eta ikas-agendaren gidari.
 Flipped Learning Design in VET Workshop, by Guardian Vision
DIDAKTIKA, ATZEKOZ AURRERA
Eskolak atzekoz aurrera jartzeko, proposamena da irakasgaia amaitzen denean diseinatzea, hasieran egin ordez. Hau da: helburua da ikas-prozesuaren amaieran izatea irakasgaia diseinatuta, materialak sortuak eta ekoizpena prest, eta irakasgaia parte hartzen duten ikasleek sortzea, irakasgaiaren laguntzaz. Astakeria? Egin ditudan esperimentazioak kontrakoa erakutsi didate.
Azken batean, nola programa daiteke irakasgai bat ikasleak aurrez aurre ezagutu gabe? Nola ezar daiteke eskolen kronograma, ikasleak ikusi ez ditugunean? Ez al da ikaslea ardatza? Didaktika diseinu gehientsuenak, teoria pedagogiko nagusien kontrako norantzan doaz, irakaslearen plangintzaren mesede.
 Flipped Learning Design in VET Workshop, by Vanguard Visions Web 2.0-ren hedapenak ikas-prozesuetan izan duen arrakasta handiena izan da ikasleak ekoizle bihurtu izana, “prosumidore”, hitz googleagarriagoa nahi bada. Informazioa bilatzea, iragaztea, interpretatzea eta manipulatzea da, une honetan, gaitasun gako bat nork bere kasa ikasten ikasteko eta mundu konplexuan eroso mugitzeko. Irakasgaiaren helburuak ikasleei aurkeztuta, hainbat proiektu gida daitezke jakintza-esparru horretan ikasleak beraiek izan daitezen edukiak ekoizten dituztenak, ikuspegi sozio-eraikitzailearen proposamenari segiz.
Prozesu horretan, irakasleak, noski, oso jantzita izan behar du jakintza-esparru horretan, ikasleen askotariko proposamenen artean zein, zergatik, noiz argitasunez azaltzeko eta ikasleen aurrerabidea ziurtatzeko. Zorroztasunez jokatzeaz gain, irizpideak eta arrazoiak ikasleei transmititzea da helburua, eta ez informazio prefabrikatua.
Apur ditzagun ikas-atazen kateak eta jar ditzagun ikasleak jo eta ke lanean, beraiek baitira ikasi behar dutenak!
Bitxia iruditu zait Twitterren jasotako berri hau, @Ingumakeriak kontuaren bidez:
 Ixa Taldea – EHU
Ixa Taldea EHUn hizkuntzaren prozesamendurako ikerketetan 1987an hasi zen eta harrezkero, askotariko ikerketetan hartu du parte. Lan-talde handia da: 32 informatikarik, 8 hizkuntzalarik, 2 ikerkuntzarako teknikarik eta administrari laguntzaile batek osatzen dute. Espero dugu aurten jarraipena ematea iaz hasitako elkarlan bideari, hainbat hizkuntza proiektutan (eta blog honetan kontatzea, noski…).
Sare sozialetan erabiltzen den hizkerak ahozkotasunaren erregistroa imitatzen du baina ez du simulatzen, forma berriak asmatu baitira ahozkoaren soinuak eta elementu paralinguistikoak adierazteko. Adibidez, inork ez du esaten ozenki “ederrrraaaaaaaaa”, baina hizkiak eta bereziki bokalak luzatzea adierazkortasunerako bide gisa erabiltzen da. Hori ez da hizkuntza-ingenieritzaren oso gustuko, zaildu egiten baitu hizkuntzaren interpretazio automatikoa.
 Tweet-norm – Elhuyar
Ixa Taldeak erronka bota du, hortaz, SEPLN 2013 kongresuan: Ezetz asmatu modua prozesamendu naturalerako sistemek sare sozialetan botatzen ditugun egitura eta forma bitxi horiek atzemateko!
Zorte ona opa diegu partaideei!
Aurtengo abuztuan, PaLaBraS AzuLeS proiektuko koordinatzaileak jo eta ke jarri dira lanean ikasturte honetarako sormeneko idazketa proiektu berri bat aurkezteko. 2013ko urtarrilean ekin zioten lehen proiektuari eta uneotan baliabide eta ideia ugari dituzte bildurik, mailaren arabera erabiltzeko:
 PaLaBrAs AzuLeS, HiTz UrdINaK proiektuaren logoa http://elmarescolorazul.blogspot.com.es/
KOORDINATZAILEAK
Ana Galindo da proiektu osoaren koordinatzaile nagusia eta 3. mailako web koordinatzailea.
Francho Lafuente, IKT koordinatzailea eta blogaren koordinatzailea 3. mailan.
Silvia González Goñi, 2. mailako koordinatzailea eta proiektuko komunitatearen kudeatzailea
Jorge Torrente, 1. mailako koordinatzailea
AHOLKULARIAK
Haur Hezkuntzan: Salomé Recio
Lehen Hezkuntzan: Julián Trullenque
Bigarren Hezkuntzan eta Batxilergoan: Lourdes Domenech
 http://azulespalabras.webnode.es/
PARTAIDETZA MAILAK
2013/14 ikasturtean zehar, 101 irakasle ariko gara blog berrian (http://azulespalabras.webnode.es/ argitaratzen hiru partaidetza-mailatan bildurik:
- Maila: Noizbehinka argitaratuko duten partaideak, teknika, baliabide edota sormeneko idazmena sustatzeko proposamenak eman nahi dituztenak.
- Maila: Gutxienez hilean behin argitaratzeko konpromisoa hartzen duten partaideak. 2. mailan hartuko dut parte gaztelaniaz, Gipuzkoako Campuseko Esperientzia Geletako 1. mailako ikasleekin landutako proposamenekin.
- Maila: Gutxienez hilean behin, hurrenkera didaktiko edo proposamen didaktiko oso bat argitaratzeko konpromisoa.
Proiektua edozein hizkuntzatara zabaldu denez, 3. mailan, Lehen Hezkuntza Graduko Hizkuntzaren Didaktika irakasgaiko ikasleekin batera hartuko dut parte. Asmoa da ikasleek hurrenkera didaktiko oso bat idaztea, klasean lantzea hobekuntzak egiteko eta euskaraz argitaratzea.Ikasleek nahi izanez gero, gaztelaniaz ere argitaratuko dute.
Blog honetan argitaratuko ditugu horietako lan batzuk, HiTZ UrdINaK proiektuko euskarazko txantiloia erabiliz (hemen deskarga daiteke, .doc formatuan). Twitterren, #hitzurdinak etiketa erabiliko dugu proiektu honetaz euskaraz aritzeko.
Seguru Lehen Hezkuntza Graduko ikasleek ideia polit askoak eskainiko dizkigutela, irudimentsuak eta eraginkorrak!
Kaixo mundua!
Bertziklatu behar dela eta… niri blog hau berregitea otu zait, hemendik aurrera Hizkuntza eta Hezkuntza hizpide izateko asmotan.
Urte luzez Donostiako Legazpi 6 euskaltegian helduekin lanean aritu ondoren, 2004. urtean Euskal Herriko Unibertsitatean hasi nintzen, lehenik Filosofia eta Hezkuntza Zientzien Fakultateko Didaktika eta Eskola Antolakuntza Sailean, eta 2007. ikasturtetik hona, Hizkuntzaren eta Literaturaren Didaktika Sailean, hasieran Gasteizen eta 2009. urtetik Donostiako Irakasleen Unibertsitate Eskolan.
Nire lan ibilbidearen gorabeherek bultzatuta, urte hauetan hainbat irakasgaitan aritua naiz: Hezkuntza Teknologia, Curriculuma eta Diziplina Arloak, Euskara eta Bere Didaktika, Komunikazio Gaitasunaren Garapena, Hizkuntzaren Didaktika, Gaztelania ikasle bisitarientzat, Hizkuntza eta Literatura Esperientzia Geletan… Azken urteotan gaztelaniaz egokitu zait eskolak ematea, baina euskarazko irakasgaiak “eskuratu” ditudala baliatuta, euskara hutsezko hausnarketa blogari ekitera animatu naiz.
Beste blog hauetan ere topatuko nauzue:
 Interneten beste hainbat lekutan ere banabil, baina errazena da Twitterren bilatzea, @ainhoaezeiza kontu “formal” ofizial euskara hutsezkoan, edo @ainhoaeus, gaztelania nagusi den kontu kaotikoan.
Nire asmoa da gutxienez artikulu bat argitaratzea astero eta ahal badut, gehiagotan. Unibertsitateko eskoletako ideiak edo pentsamenduak, albiste interesgarriak, beste hizkuntza batzuetan topatu ditudan ideien euskarazko bertsioa… Ikasturte hasierako asmo onak izango ote?
|
|
